Prolog

" Nie prawda, że czas leczy wszystkie rany. Nie leczy - rozdrapuje. "

~Khaled Hosseini

Marcus

  Nie prawdą jest to, iż myśląc, że jeśli ma się wszystko poukładane od wiek wieków zostanie takim już na zawsze i nikt nie śmie ci tego wydrzeć. Twojej władzy, majątku, twego dobytku. 

  Cokolwiek lub jak w naszym przypadku ktokolwiek może ten porządek świata zaburzyć.

Łudząc się, że wszystko jest pod kontrolą utraciliśmy tylko orientację nad potencjalnymi zagrożeniami. Myśli wirują mi po głowie niczym płomienie które liżą swym rażącym gorącem nasz zamek, nasz dom i sięgają coraz dalej w kierunku miasta - Volterry. Naszego kochanego domu od paru wieków. O mały włos a i my wylądowalibyśmy w tych “fiamme dell'inferno” - „płomieniach piekielnych”. Pierwszy raz od tak dawna moim uczuciom oprócz smutku towarzyszy strach, determinacja oraz nienawiść. Pałam nienawiścią do tych którzy nam to zrobili do tych, którym o ironio losu paręset lat temu zrobiliśmy to samo. Schowali się oni w cieniu czekając na dogodny moment.

  Stojąc na wzgórzu i oglądając tak straszny i zniewalający widok, widok utraty reliktów przeszłości których już nie odzyskam, wiem przynajmniej tyle, że my Volturi się nie poddamy wypowiemy otwarcie wojnę Vladimirowi i Stefanowi. Już oni się przekonają co to znaczy wkroczyć na “sentiero di guerra” - „ścieżkę wojny” z Volturimi. 

   Zanim to nastąpi musimy podpisać tak zwany „rozejm na czas wojny” z dawnym przyjacielem z którym nie układa nam się najlepiej od czasu oskarżenia jego rodziny o złamanie świętego prawa, które na szczęście zostało oddalone. Czy Carlisle nam wybaczy? I czy przyjmie nas pod swój dach, nas, synów marnotrawnych?